AMSTERDAM – Apple test momenteel met Aziatische leveranciers een aantal ontwerpen voor televisietoestellen. Onder meer Sharp zou betrokken zijn bij het proces.
De Amerikaanse zakenkrant beschikt vaker over juiste informatie rond Appleproducten voor deze officieel zijn aangekondigd.
Apple zou momenteel diverse ontwerpen voor een hoge resolutie-tv met een groot scherm testen. Volgens de bronnen is Hon Hai, dat ook de iPhone en iPad in elkaar zet, betrokken bij het proces. Bovendien zou televisiefabrikant Sharp helpen bij de ontwerpen.
De bronnen stellen bovendien dat Apple al enkele jaren verschillende prototypes aan het testen is. Over de recente testen zeggen zij: “Het is nog geen officieel project en het bevindt zich nog in de testfase.”
Geruchten
Er gaan al tijden geruchten over een eigen tv-toestel van Apple. De inmiddels overleden oprichter Steve Jobs liet in zijn biografieoptekenen dat hij de tv-markt zou willen veroveren.
Eerder deze maand stelde Tim Cook, CEO van Apple, bovendien dat de tv-markt een interessegebied is en dat hij vindt dat de ontwikkeling van televisies achterblijft bij andere apparaten.
The Wall Street Journal wist een jaar geleden nog te melden dat de tv van Apple bestuurd zou kunnen worden met bewegingen en spraak. Over het algemeen wordt verwacht dat een eventueel tv-toestel nog in 2013 op de markt zal komen.
AMSTERDAM – Foto’s van een vermeend nieuw Blackberry 10-toestel zijn uitgelekt. De nieuwe smartphone zou uitgebracht worden onder de naam L-Series.
Afbeeldingen van het toestel verschenen op een Vietnamese site. Het gaat om tal van haarscherpe foto’s.
Het is lastig te zeggen of de afbeeldingen legitiem zijn. De achterkant komt in ieder geval overeen met wat Blackberrymaker Research In Motion (RIM) eerder zelf altoonde. Het bedrijf onthult de nieuwe Blackberry 10-toestellen op 30 januari.
Uit de gelekte foto’s blijkt dat het toestel zal beschikken over een 1800 mAh-accu en een MicroSD-kaart-lezer. De achterkant is gemaakt van ruw materiaal en de aan/uit-knop zit precies in het midden aan de bovenkant van de telefoon.
De L-Series heeft een dunne rand aan de zijkant van het scherm en twee metalen oppervlakken aan de boven- en onderkant van het toestel.
Blackberry 10 is het nieuwe besturingssysteem van RIM waarmee de smartphones in 2013 zullen worden uitgerust. De nieuwe toestellen moeten Blackberry redden. Het afgelopen anderhalf jaar kelderde het marktaandeel van de smartphonefabrikant.
.Het is Treyarch gelukt om met Call of Duty: Black Ops II te verrassen. Niet op gebied van graphics, niet met de vette zombiemodus, niet met de (magere) aanpassingen op de multiplayermodus, maar wel met de singleplayermodus. Voor het eerst in de serie is het singleplayeravontuur het waard om een tweede keer te spelen. En dat is de echte verrassing.
De singleplayermodus verbaast vooral vanwege het Zo is er een missie waarbij je achter een bad guy aan moet. Ikzelf heb die gast niet afgeknald, omdat ik te langzaam was. De game geeft je het gevoel dat dit de enige mogelijke uitkomst is (je krijgt een cutscene te zien waarbij je net te laat ben), maar in praktijk blijkt dat je hem uiteindelijk ook af kan maken, wat weer gevolgen heeft voor de rest van het avontuur. Zodoende zijn er bepaalde scènes die op misschien wel tien verschillende manieren afgespeeld kunnen worden, waardoor het avontuur dat je beleeft echt jouw avontuur is. En bij een volgende speelsessie zie je door andere keuzes dan ook weer andere resultaten. Een enorm pluspunt ten opzichte van de vorige Call of Duty-games, wat nog eens versterkt wordt door de toevoeging van de Challenges.
In elk level zijn er een aantal Challenges te voltooien, waarvoor je een level echt meer dan eens moet spelen. Zo zijn er Challenges die aan je vragen om alle tanks vanuit een helikopter kapot te schieten, terwijl anderen je uitdagen om een berenval met een mortier uit te rusten en zo in één klap vier vijanden of meer uit te schakelen. De Challenges zijn boeiend en dagen de speler uit om verder te kijken dan zijn neus lang is. Zo kom je er via een Challenge bijvoorbeeld achter dat een bepaald traject in een level via een compleet andere weg voltooid kan worden, wat ook gelijk etaleert dat Black Ops II qua levelstructuur minder lineair is dan zijn voorgangers. Op sommige plekken zijn er wel zes verschillende paden die je kunt nemen om naar het einde te komen. Dat betekent overigens niet dat het nergens meer ‘gangetje-gangetje’ is, want die vaste lineaire stukken zijn er nog steeds. Ze worden nu alleen afgewisseld met levels die iets groter qua opzet zijn.
Boeiend verhaal
Call of Duty: Black Ops II maakt qua replay value dus indruk, maar ook het verhaal is zeer verdienstelijk. Voor het eerst sinds de eerste Modern Warfare krijg je met een verhaal te maken dat van het begin tot het einde weet te boeien. Dat komt in eerste instantie door de verbindingen tussen de verschillende levels. Waar je in andere Call of Duty-games soms van het ene level naar het andere wordt gesmeten, zonder dat je echt begrijpt waarom je daar bent en met wie je in godsnaam speelt, daar zijn de wisselingen tussen de personages in Black Ops 2 logisch. Centraal in het verhaal staat de fantastisch uitgewerkte badguy Raul Menendez. In de game leer je door het spelen van de missies in het verleden hoe deze Menendez de ultieme schurk wordt die in de toekomst van 2025 de wereld op het punt van de afgrond weet te brengen. In de missies uit het verleden speel je als Woods en Mason, de twee helden die we uit de eerste Black Ops kennen. Deze missies worden in een soort van terugblik-achtige manier verteld door de Woods uit 2025.Daar is Woods een oude man die in een bejaardentehuis woont. Mason Jr. neemt die informatie vervolgens mee in de missies van 2025 en zodoende zijn de twee verschillende tijdszones op een boeiende manier aan elkaar gekoppeld.
Die koppeling wordt door middel van cutscenes op een goede manier gelegd. In de filmpjes leer je de verschillende personages beter kennen dan in welk andere Call of Duty-game dan ook en krijg je ook een beeld van waarom bepaalde gebeurtenissen plaatsvinden. Je snapt waarom Menendez zo’n doorgeslagen idioot is geworden. Sterker nog: hier en daar kweek je zelfs een stukje sympathie voor hem.
Dat zijn allemaal mooie overwinningen op het Call of Duty-verleden. Toch zijn er ook een hoop punten die niet zijn aangepakt. Zo is de game net als zijn voorgangers weer kort. In een uurtje of zeven zie je de (fantastische) eindfilmpjes voorbij komen en daar zit dan ook de speeltijd van de Strike Force missies in, die eigenlijk een beetje tegenvallen. Van tevoren had ik het gevoel gekregen dat dit enorme gevechten waren in een grote open wereld, maar in de praktijk zijn het een stuk of vijf bonusmissies, die per level in ongeveer tien minuten uitgespeeld kunnen worden. Daarbij moet je bijvoorbeeld een basis verdedigen of een bepaald punt uitschakelen. Het enige interessante aan de Strike Force missies is dat je kunt schakelen tussen de verschillende squads en de squads die je niet bestuurt van bovenaf bevelen kunt opdragen. Zo is het mogelijk om op tactisch gebied de vijand te overrompelen, door een squad die je niet zelf aanvoert om te laten lopen en de vijand in de rug af te knallen. Toch haal je de meeste missies door op een traditionele, schiet iedereen kapot-manier te spelen en daarmee voelen deze missies toch een beetje als een gemiste kans.
Kwalijker zijn de graphics. De game draait op de verouderde Call of Duty-engine en is op het gebied van details zwaar ingehaald door de concurrentie. Explosies, grassprieten, sterfanimaties, zandzakken, gezichten van vijanden: allemaal details in de game die gewoon niet goed ogen en hier en daar voor irritatie zorgen. Daartegenover staat dan wel dat de game zeer soepel loopt en dat ook grotere omgevingen wel goed ogen. Het zijn dus echt de details waarbij de game door de mand valt.
Een ander element wat hetzelfde is gebleven, maar waar we wel blij mee zijn, is de actie. Het is over het algemeen iets minder over de top dan Modern Warfare 3, en dat is misschien maar goed ook, want dat was soms tegen het belachelijke aan. Toch komen er nog genoeg mooie dingen voorbij. Zo is er bijvoorbeeld een level waarbij je je tijdelijk in een soort van psycho-modus bevindt en iedereen met een hakmes gruwelijk afslacht. Andere interessante momenten bestaan uit het kapotschieten van tanks vanuit een helikopter en een gestrand convooi met je sluipschuttersgeweer beschermen tegen opstormende vijanden. Daarbovenop valt er weer een hoop te knallen en weet de game ook nog te verrassen door geen typische slow-motion stukjes te introduceren wanneer je een deur intrapt. Je verwacht dat alles na de intrap en de flashbang langzaam gaat en je alles rustig kan afknallen, maar dat gebeurt niet, waardoor je opeens verrassend heel snel moet schieten. Door dat juist niet te doen, verrast dat blijft het bij.
Multiplayer
Aan de multiplayer is helaas niks verrassend. Het is nog altijd snel, het is nog altijd chaotisch, het heeft nog altijd te maken met spawnpoins die soms wat raar overkomen en het ziet er qua graphics net als de singleplayer verouderd uit. De multiplayer komt niet met een nieuw elan, biedt geen boeiende nieuwe gamemodus zoals de introductie van Kill Confirmed in Modern Warfare 3 en komt met levels zoals je die van de Call of Duty-reeks gewend bent. Je hebt redelijke grote levels met verschillende sniperspots zoals het level in Jemen en symmetrische kleine levels zoals een level op een jachtboot.
Op het gebied van het maken van je eigen klasse is er wel wat veranderd. Met het nieuwe Pick 10-systeem kun je echt spelen zoals jij wilt. Je hebt voor je uitrusting tien punten die je over verschillende zaken verdeelt. Elk onderdeel kost je een punt. Een wapen, een attachment, een granaat en een perk: het vereist allemaal één punt. Een standaard uitrusting bestaat uit twee wapens, twee attachments voor het eerste wapen, drie perks, één lethal grenade en twee tactical grenades. Kies je er echter voor om je tweede wapen, een perk uit de derde categorie en de twee tactical grenades in te leveren, hou je opeens drie punten over. Door vervolgens één punt te spenderen aan een Wild Card voor een extra wapen-attachment en één voor een perk uit de tweede categorie, speel je opeens met zwaar uitgerust wapen en perks die je verbergen op de vijandelijke UAV en eerder een Score Streak geven. Met het systeem kun je echt spelen zoals jij wilt en zit je niet opgescheept met dingen die je toch niet gebruikt. Het verandert de gameplay niet, maar het maakt de game een stuk toegankelijker.
Score Streaks hebben een kleine verandering ondergaan. Het systeem uit Modern Warfare 3 met Support, Assault en Perk Streaks is in de prullenbak gegooid. Het gaat nu om het scoren van punten, waarbij het halen van een X-aantal punten een beloning vrijspeelt. Zo is een UAV 300 punten, een RC XD 350 en een War Machine iets van 1800. Het systeem kent twee voordelen: alles wat je doet, levert punten op die meetellen aan je streak. Zo tellen de Assist-punten mee en levert een Long Shot of het neerschieten van een speler die jouw vlag pakt meer punten op. Ook wordt de teller weer ouderwets gereset als je doodgaat.
Het is een goed overwogen systeem, maar lijkt gek genoeg juist chaos tot gevolg te hebben. De score van 300 punten voor een UAV is redelijk makkelijk te halen. En als die UAV dan in de lucht zit, dan krijg je voor elke kill die wordt gemaakt door anderen een bonus van 10 punten, waardoor je binnen no-time een RC XD te pakken heb. Daarmee blaas je gemakkelijk iemand op, waarmee je een Care Package vrijspeelt en bijvoorbeeld een Air Strike op het slagveld dumpt.
League PlayLeague Play in Black Ops 2 kan gezien worden als het toevoegen van divisies aan de multiplayermodus van de game. Na een eerste multiplayer-potje worden spelers in één van drie categorieën geplaatst: goud, zilver of brons. Door goed te spelen kunnen gamers naar een hogere divisie doorgroeien, of degraderen ze juist als ze niet goed genoeg zijn. Treyarch wil hiermee bereiken dat gamers tegenover mensen van hun eigen niveau komen te staan en zodoende altijd genoeg uitdaging krijgen. Ideaal voor iedereen die zich dood ergert aan kids die er tijdens een potje een zooitje van maken.
Als niet al te beste multiplayer-speler zat ik echt als een gek te spammen met mijn Score Streak-awards. En dat gaat dan weer verloren aan de echt boeiende shootouts. Dat is ergens vreemd als je bedenkt dat in de ontwikkelingsperiode van Black Ops II werd gezegd dat men terug wilde naar de basis. Minder geklooi met Score Streaks, maar meer gewoon lekker op elkaar schieten. Het tegendeel blijkt uit te komen. Het maakt de multiplayer niet slecht, maar brengt te weinig vernieuwing om mij echt enthousiast te maken. Het is niet veel beter of slechter dan Modern Warfare 3 of de eerste Black Ops en daarmee lijkt de multiplayer stil te staan.
Zombies
Wel heeft Black Ops II nog een troef achter de hand: de Zombie-modus. Op dat gebied is wel vernieuwing gebracht, waardoor het een stuk interessanter is geworden. Zo is het in de nieuwe modus Tranzit mogelijk om in een grote open wereld rond te banjeren. In die wereld zijn een stuk of vijf hoofdlocaties, waartussen een bus rijdt. Door op tijd in die bus te springen reis je door naar de volgende locatie. En dat wil je, want op elke locatie valt weer iets nieuws te ontdekken. De ene keer zijn het wapens die ervoor zorgen dat je de zombies beter kan afslachten, de andere keer zijn het voorwerpen waarmee je speciale deuren opent om zo op unieke locaties te komen. In totaal heb ik voor de review een uurtje of zes in de modus gestoken en daarbij ben ik telkens weer nieuwe dingen tegengekomen.
Daarbovenop kent Zombies ook nog een traditionele survivalmodus en is er een nieuwe modus waarbij je in twee teams van vier speelt. Beide teams bevinden zich in een geïnfecteerd gebied en moeten proberen zo lang mogelijk te overleven. Daarbij doe je er goed aan om het vijandige team niet te helpen, ook al kun je het geld voor elke vermoorde zombie goed gebruiken. Als één van de twee teams er aan gaat, dan moet het andere team proberen de ronde te overleven om als winnaar uit de strijd te komen. Black Ops II – Suprise
Toen de iPad voor het eerst werd aangekondigd, geloofde ik nooit dat de tablet succesvol zou worden. “Het is een grote iPhone, wat moet ik daar nou mee?” was mijn eerste gedachte. De afgelopen jaren sindsdien is het apparaat echter mijn favoriete gadget geworden. Internetten, mailen en twitteren: ik doe het allemaal het liefst op mijn tablet. Nu is er de iPad Mini, waarmee Apple belooft een volwaardige iPad-ervaring te bieden. Eens zien of het bedrijf dat gelukt is.
Foto: Apple
Design
Op het eerste gezicht vind ik het design van de iPad Mini weinig opvallend. Tja, het is een kleinere iPad, wat kun je er meer van maken dan een gekrompen versie van de populaire gadget? Zoals verwacht bevat ook de Mini een Lightning-poort in plaats van een traditionele 30 pins connector. Het grootste uiterlijke verschil is dat de randen aan de zijkanten van het scherm wat dunner zijn. Hierdoor vroeg ik me af hoe je dit apparaat nou goed kunt vasthouden zonder dat je de hele tijd met een vinger op het aanraakscherm zit.
In de praktijk blijkt dat probleem mee te vallen. Omdat hij zo licht is, pak ik hem vaak met één hand op en laat hem met een hoek in mijn palm rusten. De iPad Mini is met zijn 308g twee keer zo licht als zijn grote broer, en dat merk je al snel. Waar je de ‘grote’ iPad bij lang gebruik ergens op moet laten rusten, kun je de Mini zonder problemen langere tijd in één hand houden. Dat maakt het apparaat uitstekend geschikt voor het lezen van boeken of tijdschriften.
Heb je wat kleinere handen en wil je de tablet toch aan de zijkant vastpakken, dan is dat ook mogelijk. Apple heeft een softwarefoefje ingebouwd waardoor het apparaat langere aanrakingen aan de zijkanten van het scherm negeert. Als je de Mini dus met een duim op het scherm vasthoudt, doet hij alsof er niks aan de hand is en kun je met je andere hand ook nog acties uitvoeren, zoals scrollen.
Of de grootte van het apparaat aanspreekt, is een persoonlijke kwestie. Mijn vrouw is bijvoorbeeld helemaal blij met de ‘kleine’, terwijl een collega liever de grotere iPad gebruikt. Zelf zit ik er een beetje tussenin: de Mini is tegenwoordig mijn standaard gadget om langere artikelen of boeken op te lezen en om mee te twitteren of facebooken. Ondertussen kijk ik – al dan niet onderweg – liever een film of tv-serie op de grote iPad. Het ligt dus een beetje aan wat je er precies mee wilt doen.
Een waarschuwing voor mensen die de Mini graag ook zakelijk willen gebruiken: door het iets bredere scherm past hij niet in de binnenzak van de gemiddelde colbert, terwijl veel andere 7 inch tablets wel passen.
Bekijk hier de volledige specificaties van de iPad Mini.
Scherm
De eerste keer dat ik de iPad Mini aanzette, moest ik even slikken: het scherm is van een stuk mindere kwaliteit dan die van de laatste twee iPads of de laatste drie iPhones. Van de lage resolutie (1024 bij 768) werd ik niet vrolijk. Je kunt de pixels zien! Was dat niet iets dat met de introductie van de iPhone 4 tot het verleden behoorde? Natuurlijk kun je het verklaren door de wat lagere prijs, maar het zou me verbazen als Apple volgend jaar niet een nieuwe iPad Mini introduceert met retina-scherm.
Natuurlijk ben ik als reviewer ook gewoon verwend en is het probleem relatief: iemand die nog een iPad of iPad 2 gebruikt, zal juist een verbetering van beeldkwaliteit zien. En eerlijk is eerlijk: na een paar dagen alleen de Mini gebruikt te hebben, merk ik het niet eens meer.
Toch kan ik het niet door de vingers zien: tenslotte heeft de belangrijkste concurrent, de Nexus 7 van Google en Asus, een lagere prijs, maar ook een beter scherm.
Ecosysteem
Waar betaal je dan extra voor? Het software ecosysteem. Het mooie van de iPad Mini is dat je meteen toegang hebt tot meer dan 275.000 apps die speciaal voor de tabletlijn van Apple zijn gemaakt. Op Android heb je toch vaak te maken met uitgerekte telefoonapps die niet optimaal gebruik maken van de extra ruimte. Op de Nexus 7 was dat minder een probleem, omdat het scherm niet zoveel groter was dan dat van de gemiddelde smartphone met Google’s besturingssysteem. Toch kan het niet op tegen de massa’s goede apps die voor de tablets van Apple zijn gemaakt. En als je, zoals ik, al aardig wat geld in applicaties en andere content geïnvesteerd hebt, is de keuze voor een iPad Mini al helemaal snel gemaakt.
Wat betreft prestaties is de Mini ook vergelijkbaar met zijn grote broers. Hoewel onder de motorkap een ‘oude’ A5-chip aanwezig is, is er van haperingen of langzame apps geen sprake. Alleen bij het opstarten van grafisch ‘zware’ apps als de game Infinity Blade of sterrenkijkapplicatie Solar Walk is een iets langere wachttijd merkbaar, maar na het opstarten werkt het allemaal naar behoren.
Prijs en vergelijkbare tablets
De goedkoopste versie van de iPad Mini bevat 16GB aan opslaggeheugen en ondersteuning voor wifi. Deze variant gaat voor €329 over de toonbank. Per verdubbeling van het geheugen moet €100 bij deze prijs worden opgeteld. Ondersteuning voor mobiele datanetwerken kost bij elk model nog eens €130 extra. De duurste versie, met 64GB en 3G, kost dan ook €659.
Vergeleken met de concurrentie (lees: de Nexus 7) zijn dat best pittige prijzen. De Google-tablet met 16GB en wifi-ondersteuning kost momenteel €249, €80 minder dan de iPad Mini met vergelijkbare specificaties. Ondertussen heeft ook Samsung een goedkoper alternatief in de aanbieding met de Galaxy Tab 2 7.0. Deze is uitgerust met Android 4.0 en kost €249. Deze heeft standaard 8GB opslaggeheugen, maar dat is uitbreidbaar met een microSD-kaart.
Conclusie
Los van de concurrentie gezien is de iPad Mini simpelweg een goede tablet. Hij is vlot, het design is – net als bij zijn grote broer – stijlvol en er zijn massa’s handige en leuke applicaties voor beschikbaar. Het is alleen jammer dat het scherm van mindere kwaliteit is, zeker gezien de prijs die Apple voor het apparaat vraagt.
Het grootste probleem dat Apple heeft met de Mini is niet met het apparaat zelf, maar dat de concurrentie niet stil heeft gezeten. Google’s Nexus 7 is ook een zeer degelijke tablet die flink wat goedkoper is dan deze nieuwe telg in de iPad-familie. Het kan dan wel niet steunen op een uitgebreide appselectie, je betaalt ook acht tientjes minder.
Uiteindelijk draait de keuze om het ecosysteem. Heb je al een iOS-apparaat, of heb je deze keuze helemaal nog niet gemaakt, dan biedt de Mini met zijn uitgebreide keuze aan apps veel voordelen. Heb je echter al een Android-telefoon of -tablet, dan is de concurrentie een betere keus.
IPad 4
Tegelijk met de lancering van de iPad Mini ligt ook de iPad 4 in de winkel. Deze ‘vierde generatie iPad’, zoals Apple het apparaat graag noemt, zou je zonder voorkennis niet herkennen. Afgezien van een Lightning-poort in de plaats van de 30 pins connector is er geen verschil te zien. Het belangrijkste nieuwtje is dan ook de A6X-processor, een opgevoerde versie van de A6 van de iPhone 5.
In praktijk merk ik er niet bijzonder veel van. Ik geloof Apple best dat hij sneller is, maar je zou het niet kunnen weten zonder hem direct te vergelijken met zijn voorganger. Niet dat dit een slecht gegeven is: de iPad 3 was tenslotte een zeer goede tablet en die trend zet deze vierde versie voort. Mensen die de vorige versie eerder dit jaar hebben aangeschaft, hoeven niet jaloers te zijn.
PARIJS – De belangrijkste Joodse studentenbond van Frankrijk, de UEJF, draagt Twitter voor de rechter.
Foto: ANP
De organisatie wil weten wie antisemitische boodschappen op de korteberichtensite heeft geplaatst.
Dit heeft de advocaat van de UEJF dinsdag laten weten. In oktober waren op Twitter allerlei beledigende berichten verschenen, zoals ‘een goede Jood is een dode Jood’.
Onder druk van de studentenbond heeft Twitter de accounts gesloten waarvan de anti-semitische tweets waren geplaatst. Het bedrijf wil echter de identiteit van de auteurs niet onthullen zolang er geen rechterlijk bevel voor is.
HELSINKI – Nokia klaagt Blackberrymaker Research In Motion (RIM) in het Verenigde Koninkrijk, de Verenigde Staten en Canada aan vanwege patentschending.
Foto: AFP
Dat maakte de Finse telefoonfabrikant woensdag bekend.
Een bemiddelaar heeft Nokia in het gelijkgsteld in een patentruzie met RIM. Volgens Nokia maakte de fabrikant van de BlackBerry inbreuk op zijn patenten op het gebied van wireless local access network (WLAN)-technologie.
”De bemiddelaar concludeerde dat RIM contractbreuk pleegde en dat het bedrijf geen producten met WLAN mag maken of verkopen zonder eerst een akkoord over royalties te sluiten”, aldus het Finse bedrijf.
Nokia heeft rechtszaken aangespannen om naleving van de uitspraak van de bemiddelaar af te dwingen.
Overeenkomst
Nokia en RIM tekenden in 2003 licentie-overeenkomsten voor het wederzijds gebruik van een aantal patenten. Die contracten werden in 2008 aangevuld met licenties op nog meer patenten. Vorig jaar zocht RIM echter arbitrage omdat het bedrijf vond dat ook de WLAN-technologie onder de afspraken zou moeten vallen, de bemiddelaar is het daar dus niet mee eens.
Foto: AFP
Foto: Apple
Foto: ANP
Foto: AFP
ICT Blog 